Πριν από τρία σχεδόν χρόνια ο πατέρας μου έκανε εγχείρηση αφαίρεσης χολής σε κεντρικό νοσοκομείο της Αθήνας. Κατά τη διάρκεια της σχεδόν εικοσαήμερης νοσηλείας του και της καθημερινής και πολύωρης παραμονής μου ως επισκέπτη στο νοσοκομείο γνώρισα έναν ηλικιωμένο ασθενή που υποβλήθηκε στην ίδια εγχείρηση που υποβλήθηκε και ο πατέρας μου. Αυτός ο άνθρωπος που καταγόταν από μια μικρή πόλη της Χίου μου έκανε έντονη εντύπωση καθώς είχε κάποια ιδιαίτερα όσο και αντιφατικά σωματικά και συμπεριφορικά χαρακτηριστικά. Ήταν ένας ρωμαλέος άντρας, γύρω στο 1,80 μ. ύψος, με έντονο πηγούνι και γαλήνιο βλέμμα, που βρισκόταν σε εξαιρετική κατάσταση για την ηλικία του και έπασχε από ακρομεγαλία (είχε δηλαδή πολύ μεγάλες παλάμες και ισχυρά ακροδάχτυλα) που νόμιζες ότι θα συντρίψουν ότι έπιανε στα χέρια του. Η συμπεριφορά του ήταν αντιστρόφως ανάλογη με την επιβλητική μορφή του. Ήταν ένας καλοκάγαθος νησιώτης, όπως είναι οι περισσότεροι άντρες των ελληνικών νησιών που μιλούσε χαμηλόφωνα. Μάλιστα δεν παρέλειπε να ευχαριστεί με κάθε ευκαιρία τον γιατρό που τον εγχείρησε και τον παρακολουθούσε και κάθε νοσοκόμα που την έλεγε "προϊσταμένη". Ήταν τόσο φιλικός που κάναμε παρέα για μια εβδομάδα. Περπατούσαμε στους διαδρόμους του νοσοκομείου, ήδη από την πρώτη μέρα μετά την εγχείρησή του. Μου εξηγούσε πως προτίμησε να κάνει την εγχείρηση παρότι ο γιατρός του του είπε πως δεν ήταν απαραίτητο, ούτε θα κινδύνευε η υγεία του αν δεν την έκανε. Ήταν φανερό πως δεν φοβόταν το νυστέρι ούτε και τίποτε άλλο σε αυτό τον κόσμο εκτός ίσως από τον θάνατο. Τον ρώτησα να μου εξηγήσει αν τα μεγάλα του άκρα ήταν κληρονομικό χαρακτηριστικό από κάποιον πρόγονό του. Πρός μεγάλη μου έκπληξη απάντησε αρνητικά και άρχισε να μου εξηγεί πως τα άκρα του άρχισαν να μεγαλώνουν γύρω στα 25 του χρόνια όταν άρχισε να ασχολείται εντονότερα με γεωργικές εργασίες και πήραν τελικά την τωρινή τους μορφή στα 35 του χρόνια περίπου. Δεν έχω γνωρίσει πιο ευγενικό και πιο προσεκτικό άνθρωπο όσον αφορά τη συμπεριφορά του απέναντι στους άλλους. Ακόμη και στο τρομαγμένο βλέμμα μου, όταν αυτό συναντούσε τα χέρια του, απαντούσε με μια λεπτή και χαμηλή φωνή που νόμιζες πως βγαίνει από το στήθος ενός υπεφυσικού μωρού. Το επώνυμο του αγαθού αυτού γίγαντα ήταν Κολόμβος και δεν ήταν καθόλου σπάνιο στην πόλη του, το Πυργί, αν θυμάμαι καλά, όπου υπάρχουν πολλές οικογένειες με αυτό το επώνυμο. Οι ιστορικοί ερευνητές προσπαθούν να θεμελιώσουν τη, μάλλον βάσιμη, θέση πως από τη Χίο καταγόταν τελικά ο Χριστόφορος Κολόμβος. Τελευταία γνώρισα μια γυναίκα, πάλι από τη Χίο, με δυνατά ακροδάχτυλα και την ίδια ευγένεια και ευαισθησία. Φαίνεται πως ο συνδυασμός αυτών των αντιφάσεων δεν είναι σπάνιος στην ιστορική παράδοση των ανθρώπων αυτού του νησιού. Οι άνθρωποι αυτοί με έμαθαν να ξεπερνώ, σχεδόν αυτόματα, τα ιδιαίτερα σωματικά χαρακτηριστικά και να αγαπώ την ανθρώπινη ποιότητά τους. Γιώργος Δημητρίου Χ.
